ห่างหายไปหลายวัน

สวัสดีเธอที่รัก

 

ผมห่างหายไปหลายวัน เว้นว่างจากการเขียน (พิมพ์) ความรู้สึกต่างๆ ที่อยากจะเขียน (พิมพ์) ลงใน web blog เพราะสมองมันว่างๆ ไม่รู้จะเขียนอะไรดี ทั้งที่ใจมันก็อยากจะเขียนน๊ะ (ขี้เกียจว่างั้นเถ๊อะเรา) จริงๆ แล้วก็อยากจะเขียนบทกลอนที่มันกินใจมาใส่ไว้ในนี้ แต่ก็อีกนั่นแหละ ไม่รู้จะเขียนอะไรลงไปแทนความรู้สึกต่างๆ ที่ผ่านมา ช่วงนี้ก็เลยไม่ค่อยอยากจะเขียนอะไรลงไป ปล่อยให้สมองมันฟุ้งซ่านไปเรื่อยๆ จนเต็มที่ของความคิดถึงแล้วค่อยบรรเลงต่อดีกว่า อีกอย่างช่วงนี้วุ่นๆ อยู่กับการซื้อบ้านและติดแก๊สรถยนต์อยู่ด้วย ใจจริงอยากเขียนมันทุกๆ วัน แต่ความรู้สึกต่างๆ มันก็เหมือนเดิมก็คือ มีแต่ความคิดถึง มีแต่ความใฝ่ฝันที่อยากจะเจอ อยากเจอคนๆ นั้น ที่เราใฝ่ฝันถึงตลอดเวลา เต่มานั่งคิดแล้วคิดอีก คุณไม่มีตัวตน คุณมีแต่ความทรงจำที่ดีสำหรับผม เขียนไปเขียนมา ก็ออกมาในรูปแบบเดิม คิดถึง คิดถึง และก็คิดถึง เขียนทุกวันก็ คิดถึง คิดถึง และก็คิดถึง ใช้คำๆ นี้บ่อยเกินไปไม่ดี เดี๋ยวคำๆ นี้จะกลายเป็นคำธรรมดาปกติ แต่สำหรับผมแล้วคำๆ ก็พิเศษตลอดไม่ว่าจะใช้ไปกี่ครั้งก็ตาม สำหรับผมแล้วคำว่าคิดถึงจะมีให้คนที่พิเศษสำหรับผมจริงๆ พิเศษมากๆ ผมจึงจะใช้เช่น คุณ ผมอยากบอกคุณมากมายก่ายกองว่า คิดถึงคุณเสมอ

ผมเอง

รักและคิดถึงคุณเสมอ